Van burn-out naar bloei

3 april 2025

Met de diagnose burn-out kwam ze bij me binnen. Een jonge dame met rode lokken en sproetjes rond haar neus. Haar mond vaak in een glimlach maar haar ogen stonden mat. Ze was moe, zo moe.

Ze werkte als persoonlijk begeleider en alhoewel mensen helpen haar heel dicht aan het hart ligt, putte dit haar ook uit. De zorg voor anderen overspoelde haar. Inmiddels was haar tweede ziektejaar aangebroken en had ze al twee keer geprobeerd om op te bouwen qua uren maar zodra ze de 12 uur naderende, viel ze uit. Daarmee was in haar hoofd een soort grens gesteld.

Uit het hoofd, in het lijf

Als ze langskwam voor een sessie betekende dit dat ze de rest van de dag nog maar weinig kon. Ze sliep veel, rommelde wat in huis en dat was soms zelfs al te veel. In momenten met wat meer energie ging ze thuis aan de slag in ons werkboek. Opdrachten om echt te onderzoeken wie ze is en wat bij haar past. Ze bleek al jaren in de tuin van haar ouders te werken. Met haar handen in de grond wroeten, daar werd ze écht blij van.

“Buiten zijn, dat heb ik nodig, werken met mijn lijf, tijd om mijn gedachten te laten gaan.”

Ze ontdekte dat buiten zijn en werken met haar handen haar helpt om haar gedachten te laten gaan. Dus zochten we samen naar een plek waar dat zou kunnen. Opeens bedacht ik me iets en zei ik ‘jij bent echt een *Linnaeus-meisje’, een idyllisch mooi hoveniersbedrijf op de Veluwe waar ik weleens kwam. Ze keek me wat bevreemd aan. Ik kende één van de medewerkers en wat schetste onze verbazing, zij namen wel vaker re-integratiekandidaten onder hun hoede. Op een ochtend gingen wij er samen kijken en och wat was ze zenuwachtig. Eén medewerker zou haar vaste begeleider worden en van haar kregen we een rondleiding. Ze keek om zich heen en zag hoe mooi het was. Eén van de andere medewerkers had wel haar zusje kunnen zijn, rood haar en sproetjes.

Grenzen voelen

Hier kon ze middels een werkervaringsplek uren gaan opbouwen. Maar opbouwen tijdens ziekte is spannend en in haar hoofd zat die belemmerde grens van 12 uur. Haar angst voor een terugval was groot. Het telkens inchecken bij haar lijf om te echt voelen hoe het gaat en daarnaar te luisteren, haar grenzen voelen, dat is iets wat ze moest leren en waar ze op mocht gaan vertrouwen. Gelukkig ging het goed en elke paar weken kwamen er wat uren bij. Iedere twee weken kwam ze bij mij en zochten we naar wat goed ging en wat aandacht nodig had. Stap voor stap leerde ze zichzelf beter kennen, ging de slag met belemmerende overtuigingen en voelde zich sterker worden. Ze kreeg weer lucht.

“Ik heb ervaren dat werken me ziek maakte en nu leer ik dat ik van werken beter kan worden.”

Ze groeide en ze bloeide. De glans kwam terug. Ze schreef zich in voor de cursus plantenkunde en genoot. Van gelijkgestemden, van mensen met dezelfde passie, van uit het hoofd en meer in het lijf, van kunnen mijmeren tijdens werktijd, van contact met klanten in plaats van patiënten en van de goede sfeer. In deze wereld past ze. Waar ze zichzelf in haar vorige weg was kwijtgeraakt, vond ze zichzelf nu terug. Ze zei: “Ik heb ervaren dat werken me ziek maakte en nu leer ik dat ik van werken beter kan worden.”

En het bedrijf, dat laat haar niet meer gaan. Een plek (vacature) voor haar ontstond terwijl zij aan het re-integreren was. Niet verwacht, wel gekregen, het moest blijkbaar zo zijn.

De juiste weg

Was dit een reis zonder hobbels, zonder pijn en moeite? Nee zeker niet. Een burn-out is zwaar en ingewikkeld. De eerste weken bij het nieuwe bedrijf waren intens en fysiek ook zwaar. De overeenkomst tussen haar oude werkgever en het nieuwe bedrijf was niet zomaar gesloten. De gesprekken met de Arbo waren niet altijd warm en betrokken. Haar vertrouwen in zichzelf soms ver te zoeken. Maar ze zette door, veegde haar tranen weg en haalde diep adem, omdat ze wist dat ze op de juiste weg zat, de weg naar herstel. Bij de afsluiting van het traject sloot ze echt een fase af. Ze zei: "Het is ook goed dat het traject stopt, dit hoorde bij mijn ziek zijn. Dat is nu voorbij."

En ik, ik kreeg deze mooie plant, als symbool van haar nieuwe toekomst, van groei en straks ook bloei.

*Linneaus is een gefingeerde naam in verband met de privacy, het verhaal zelf is uiteraard in samenspraak met kandidaat geschreven.

Christel van Lunsen, loopbaancoach